Samotność - ciągłe rozmyślanie (ruminacja) o niej wywołuje depresję

Obsesyjne rozmyślanie (ruminacja) jest definiowane jako powtarzające się i natrętne negatywne myśli i uczucia, a samotność jest określana jako luka między pożądanymi i rzeczywistymi relacjami społecznymi.

Biorąc pod uwagę częste współwystępowanie samotności i depresji, uczeni z Uniwersytetu w Hongkongu postanowili zbadać mechanizmy leżące u podstaw tego zjawiska.

Sprawdzono powiązania między rozmyślaniem a samotnością i depresją. Wyższy poziom samotności wiązał się z intensywniejszym rozmyślaniem o niej, co z kolei miało związek z nasileniem objawów depresji.

- Nasze badanie oceniło związek między samotnością, natrętnym rozmyślaniem i objawami depresyjnymi poprzez metodologię analizy sieciowej. Wyniki pokazały, że rozmyślanie nad uczuciem samotności stwarza znaczne prawdopodobieństwo rozwoju depresji. Wobec tego skoncentrowanie się sposobie odczuwania samotności może być kluczową strategią w powstrzymywaniu zwiększonej częstości występowania depresji - uważa prof. Tatia M.C. Lee, autorka badań.

Do testów, przeprowadzanych w okresie pandemii Covid-19, zaproszono 900 osób z Hongkongu. Surowe blokady związane z pandemią zapewniły warunki, w których łatwiej było badać zjawisko samotności.

Wyniki wskazały, że rozmyślanie o poczuciu samotności było kluczowym czynnikiem, który wpływał na związek samotności z depresją. Dokładniej, chodzi o to, że relacja między konkretną myślą („pomyśl o tym, jak bardzo jesteś samotny/a") a konkretnym elementem samotności („jak często czujesz się samotny/a") kluczowa w utrzymaniu sieci samotności-uporczywego rozmyślania-depresji.

Według ekspertów interwencje terapeutyczne przy depresji powinny koncentrować się na łagodzeniu ruminacyjnych myśli, zwłaszcza uczucia samotności. Terapie powinny być ukierunkowane na zaburzanie związku między częstym poczuciem samotności a rozmyślaniem o osamotnieniu, co dezaktywowałoby wspomnianą sieć zależności i minimalizowało wpływ samotności na rozwój depresji.